Чомеъаи ҷаҳони имрӯза зери вабои аср қарор дорад, ки онро бо номи коронавирус дар ҳама ҷо ном мебаранд. Давлатҳои абадқудрати дунё зери ин вабо қарор гирифтаанд, ки роҳи хало аз онро наёфта истодаанд. Давлатҳое зери ситоиш ин вабо қарор доранд, ки роҳҳои халоси аз онро намеёбанд. Ҳоло ин вабо ғайр аз давлати Тоҷикистон, Туркмения ва чанд давлатҳои хурдакаки дохили ҷазираҳо дигар тамоми саёраи заминро пахш кардааст. Сабаби асосии пайдоиши ин бемориро олимон аз ҳисоби баъзе ҳашаротҳо маънидод месозанд. Аммо ба фикри ман ин як ҳодисаи фавқулода набуда, амали ки кадом ҷосусе аст, ки барои манфиатҳои худ бояд истифода карда мешуд. Аммо баъди кашф гардиданаш роҳи онро гирифта натавониста, тамоми дунёро пахш намуд. Вируси тоҷдор чанд шакл дошта, ҷойивазшавии шаклҳои он кормандони соҳаи тиб ва тандурустиро ба ташвишу нигароновардааст. Агар дар фурсатҳои кутоҳтарин роҳҳои пешгираз ин ваборо ҷусту карда натавонанд, он метавонад ҷони садҳо ва милионҳо одамонро аз байн барад.

Бо шукргузори аз сиёсати оқилона ва дурандешонаи сарвари давлати мо тамоми корҳои пешакӣ дар саросари давлати азизамон роҳандозӣ гардида, ба мардум махсусан ҷавонон фаҳмондадиҳиҳо марҳила ба марҳила рафта истодааст. Агар истифодаи маҳлули хлор, истифода аз собун ва ниқоб дар байни ҷомеъа дуруст ба роҳ монда шавад, ин вирус ба мо зиён расонида наметавонад.

Директори мт№ 27 Сорбони Алӣ