Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон аз қалби мардум бархоста, бо садоқати беназир ба халқ, ба ин марзу бум дар замони бениҳоят муракаби гузариш рисолати пурмаъсулятро бар дӯш гирифтаанд, миллатро сарҷамъ карданд, Сулҳро ба хонаю дари мо ворид намуданд. Обрӯву эътибори арзандаи Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон дар ҷаҳон, дар олами сиёсат ба ҳайси пайёмовари сулҳу ваҳдат ва мақоми таърихии Пешвои тоҷикон барои ҳар яки мо мояи ифтихор ва ҳам сармояву сарвати миллист.

Хизмати таърихии Пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон таҷрибаи воло, роҳу равиши таҷдидгариву ислоҳотхоҳӣ дар роҳи таҳкими ягонагии миллат дар ин асре, ки фузунхоҳию ифротгароӣ ва тераризм оламро фаро гирифтааст, аҳмияти амалӣ ва нукоти раҳнамову омӯзандае дошта, роҳи саодати ҳамешагиро ба инсонҳо хоҳад намуд. Ин равишро метавон аз беҳтарин ва воқеитарин усулҳои расидан ба ҳадафҳои созанда донист, ки халқҳоро ба шоҳроҳи ваҳдати ҳамешагӣ ҳидоят хоҳад кард.

Дар шабакаҳои иҷтимоӣ нисбати Пешвои миллат суханҳои нодуруст аз тарафи хиёнаткорони миллати тоҷик ифшо шудаанд. Ҳамаи суханҳои носанҷидашуда нисбати Пешвои миллат дурӯғи маҳз буда ягон асоси воқеӣ надоранд. Охир ин марди нуронӣ миллати тоҷикро бо кордонию роҳбарии худ аз ҳама гуна фалокатҳо берун баровард. Хиёнаткорон дар ҳаққи Пешвои миллат не дар ҳаққи миллати тоҷик суханҳои носазо гуфта истодаанд. Бигзор хиёнаткорон ҷазои сахт ҳам дар ин дунё ва ҳам дар охират бинанд.

Он рӯз дур нест, ки ҳар як хиёнаткори миллат дар назди қонун ҷавоб хоҳанд гуфт ва парда аз рӯи шахсиятҳои касиф гирифта мешавад. Мо дар байни миллати тоҷик фарзона фарзандҳое, дорем, ки чунин шахсиятҳое, ки дар ҳар гӯшаи олам дар рӯй ниқоб кашидаанд ва ба миллати тоҷик тавҳин доранд боз дошта шармандаю рӯҳ сияҳ карда мепартоянд.

миёнаи умумии № 40 Неъматов Х