Замоне, ки мардми Афғон худ исбот намуд, ки Муҳаммадиқболи Садриддин як фарди таҷовузгардидаи тоҷик ва шармандатарин нафари сарзамини бегона аст, рашку ҳасади у боз болотар рафта, мехоҳад боз дар ҳамон шабакаҳои иҷтимоӣ нисбат ба давлату ҳукумат мазамат занад. Чеҳраи Муҳаммадиқболи Садриддин дар филми Хиёнат аз тарафи ҳамаи он нафароне, ки ӯро мешинохтанд муаррифи карда шуд. Ҳатто мардуми Афғон низ ӯро ҳамчун мусичае, ки барои ишрати мардони Афғон истифода мегардид шарҳ доданд. Дар натиҷа ӯ баъди фош гардидани ҳамаи сирҳояш ба хулосае омад, ки дар пайи миллат ва давлат туҳмату мазамат бор созад. Кариб хар руз дар шабакаҳои байналимиллалӣ дар бораи Пешвои муаззами миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати милли муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва аҳли хонаводаи ӯ ҳар туҳматҳоро бор кардан мегирифт. Вақте, ки дар шабакаҳои байналмиллалӣ бо суханони ӯ шинос мешави мисли занон фақат туҳмату ғайбат мекунад. Тамоми аъзоёни шабакаҳои интернети дар ҷавоб ба ӯ суханони дағалу ҳақортомез мезананд, ҳатто ӯро бо карикатура валибосҳои занона масхара карда шарманда месозанд, аммо ӯ ҳеҷ аз фикраш бар нагашта ором намешинад. Ӯ алакай пай бурдааст, ки дигар тамоман обруву эътибор надорад, илоҷи дигар ҳам надорад, ки худро дар симои аслиаш ба мардуми тоҷик намоиш диҳад. Боз шарм накарда ҳар бор, ки ба сухан мебарояд, оғози суханро ба номи Худованд сар мекунад. Дигар ҳама медонанд, ки Муҳаммадиқболи Садриддин кист ва ба кадом корҳо қодир аст. У разили ватанфуруш аст. Ба худаш раҳм надорад. Агар ӯ ба худаш раҳм медошт аз шарми таҷовуз дигар дар ягон чашм худашро намоиш намедод.