Терроризм ва ифротгароӣ бо даҳшатзоиву даҳшатафкании бемисл дар асри навин на натанҳоамну осоиштагиро дар дунё аз байн бурдаву мебарад, балки ба ҳолатиравонӣ таъсири бад гузоштаву мегузорад. Чӣ бояд кард, ки мардум ҷисману рӯҳанбар зидди ривоҷу густориши онҳо омода бошад.

Тавремаълум аст, ки терроризм ва экстремизм чун вабои аср эътироф аз заруру оқибатҳои баду даҳшатии онҳо ҳар як сокини сайёра дар хавфу хатар зиндагӣба сар мебарад. Ин албатта ба ҳолати равонии аҳли башартаъсири манфӣ мерасонад. Бинобар мехоҳам, суҳбатро аз ҳолати равонии нафароне, ки аз ин зуҳуроти номатлуб хавф доранд, оѓоз бахшед.

Вақте ки дар бораи террорзм ва экстремизм сухан меронем,ҳатман ба ин мазмунпурсишҳо пайдо мешаванд. Инҳо чӣ гуна зуҳуротанд? Чи таврзуҳур кардаанд. Албатта бисёр номатлубанд ва ҳақиқати он-ҳо ошкор гардидааст.

Дар моддаи 179 Кодекси ҷиноятии Ҷумҳурии Тоҷикистон чор ҳадафи асосии терроризм ишора мешавад. Ҳадафи чорумион иборат аст аз тарсонидани аҳолӣ, яъне терроризм ва экстремиз бовуҷуд овардани фазои хавф ва тарсу ҳарос мебошад.

Директори муассисаи №18 Шарипова Ҷ