Хоҳараш гуфта буд: «Зарафо, ман дилам ба ту месӯзад, зеро азоб хоҳӣ кашид!»

— Шумо кадом кишварро дар назар доред?

— Ӯ медонист, ки моро боздошт мекунанд ва барои халосии мо коре накард. Ӯ то тавонист хешу ақрабои худро аз кишвар берун кард ва ҳатто хоҳарашро ҳамагӣ чанд руз пештар бароварда буд. Ман бо хоҳари Кабирӣ дугонаҳои наздик будем ва қабл аз ду рӯзи боздошти ман ӯ занг зада гуфт: «Зарафо,  дилам ба ту месӯзад».  Пурсидам, ки чаро? Ӯ дар ҷавоб  гуфт, ки азоб хоҳӣ кашид. Рости гап, танҳо баъд аз боздошт ба мазмуни ин суханон сарфаҳм рафтам ва донистам, ки онҳо оқибати корро медонистанд, вале моро танҳо гузоштанд. Ман ин суханонро дар мурофиа ҳам гуфтам ва  баъзе ҳамсафонам ба ин суханони ман интиқод карданд. Гуфтам, ки ин гуфтаҳоро  дар рӯ ба рӯйи худи Кабирӣ ҳам, агар имкон мешуд, мегуфтам.

— Он ҷо танҳо хешонаш нестанд- ку?

— Баъзе аз дӯстони худро (аъзои Шӯрои сиёси ва шахсони дилпурро) дар кишвари боваринокаш, ки дар борааш гуфтам, ҷо ба ҷо кард ва ҳоло аз байни онҳо   Махмадсолех Кабиров, Айёмиддин Сатторов, Муҳамадҷони Нурӣ ва Абдусаттор Бобоев интихоб шуда, сафари Варшава карданд. Магар онҳо бе пули сарапарасташон ва ё бе иҷозати онҳо сафар карда метавонистанд. Кӣ ба онҳо пули хӯрок, либос, ҷойи хоб дод? Албатта, ҳамин сарпарастонашон. Онҳо пул медиҳанду мегӯянд, ки кай, дар куҷо бояд баромад кунанду миллату Ватани худро сиёҳ намоянд. Акнун бароямон аниқ аст, ки оташи ҷанги моро кӣ аланга мезад.

— Шумо гуфтаниед, ки ин ҷавонони баромадкунанда дар Варшава фиристодагони Эронанд?

— Бешубҳа, аксари инҳо бо дастгирии молии ин кишвар он ҷо рафтаанд. Вале ҳастанд онҳое ҳам, ки бо дастгирии созмонҳое, ки ба онҳо Свердлов барин  иғвобарангез роҳбарӣ мекунанд ва  илҳомбахшу маблаггузори онҳоянд, амал мекунанд.

— Зарафо, ман ҳамчун як ҳамкасби шумо мехостам донам, ки чӣ шуморо, ки соҳиби маълумотед ва ҳатто ду маълумоти олӣ доред, ба ҲНИТ овард? Шумо воқеан ҳам дар фаъолияту зиндагии ҳаррӯзаи худ ва иҷрои фаризаҳои диниатон озод набудед?

— (Ба андеша меравад) Худам ҳам то ҳол намефаҳмам. Он вақт хеле ҷавон будам ва баъди хатми донишгоҳ маро ҳамчун журналист ба журнали занонаи ҳизбӣ даъват карданд. Як муддат он ҷо кор кардам. Ҳамроҳи чанд тан маҷаллаи «Наистон»-ро ташкил кардам. Ду соли аввал аъзои ҳизб ҳам набудам. Баъд аз марги Саид Абдуллоҳи Нурӣ аввалин иқдоме, ки Кабирӣ кард, ин бастани ду журнале буд, ки  яке барои чавонон буду дигаре барои занон. Маро барои кор ба шуъбаи фарҳанги ҳизб фиристоданд. Минбаъд аз ман ҳамчун як намунаи зани ҳизбие, ки ҳизби диниро пазируфтаасту дар доираи он мубориза мебарад, дар таблиғоти худ истифода мебурданд.

— Агар дар хотимаи суҳбатамон гуфтание дошта бошед, марҳамат…

Ҷавонони азиз, ҳоло ки дер нашудааст, аз ин пайроҳаи лағжонак баргардед.. Барои ӯ ва хоҷагонаш на шумо қадр дореду на Ватани шумо. Осудагии Ватанамон аз ҳама чиз қиматтар меистад. Онҳо мехоҳанд, ки ҷангу ҷидол бошад, бесару сомонӣ бошад ва қисматеро ба сарамон оранд, ки ҳоло Сурияю Афғонистон, Либияю Яман, Туркияю Украинаро домангир аст.

Абдумудассир Аҳмадзода,

Сарчашма: